Badanie światłem spolaryzowanym i niespolaryzowanym

Diagnostyka różnicowa w dermatoskopii

Nowoczesne dermatoskopy pozwalają praktykom przełączać tryby światła spolaryzowanego i niespolaryzowanego. Dwa rodzaje oświetlenia wizualizują różne struktury skóry, podczas gdy konwencjonalna dermatoskopia kontaktowa, tj. ze światłem niespolaryzowanym, jest lepsza do pokazywania struktur powierzchownych (powierzchowny naskórek do strefy połączenia skórno-naskórkowego), światło spolaryzowane jest lepsze do identyfikowania głębszych struktur, np. poziom strefy połączenia skórno-naskórkowego lub górnej skóry właściwej.

Dermatoskopia kontaktowa niespolaryzowana wymaga „sprzężenia” za pomocą płynu. To znacznie ogranicza rozproszone promieniowanie, w sytuacji gdy płytka kontaktowa spoczywa na skórze i zapewnia wyraźny obraz o niewielkich refleksach.

Podczas badania światłem spolaryzowanym nie trzeba nakładać płynu immersyjnego na skórę, ponieważ w tej sytuacji używany jest filtr polaryzacyjny. Zastosowanie obu trybów we współczesnych instrumentach „hybrydowych” jest często pomocne w różnicowym diagnozowaniu różnych chorób. Jest tak, ponieważ w dermatoskopii światło natrafia na różne struktury dając uzupełniające się nawzajem informacje zarówno od światła niespolaryzowanego, jak i spolaryzowanego.

Dermatoskopia ze światłem spolaryzowanym

W trybie spolaryzowanym światło odbite (spolaryzowane) na powierzchni skóry jest blokowane przez filtr polaryzacyjny.

Badanie w trybie oświetlenia spolaryzowanego wzbogaca konwencjonalną niespolaryzowaną dermatoskopię kontaktową, dostarczając dodatkowych informacji – w zależności od problemu. Zależnie od położenia w skórze niektóre struktury można lepiej identyfikować za pomocą polaryzacji, a inne łatwiej rozpoznać bez polaryzacji.

► Powierzchowne białawe struktury ortokeratozy lub niebiesko-białe struktury w strefie regresji czerniaka złośliwego są często przedstawiane dokładniej w trybie niespolaryzowanym. Natomiast struktury krystaliczne i struktury w kształcie rozety w zmianach skórnych można lepiej obserwować w trybie spolaryzowanym jako tak zwane „błyszczące białe struktury”, które są związane z większą ilością kolagenu, a zatem są lokalizowane głębiej. Dzieje się tak często w przypadku diagnozowania raka podstawnokomórkowego. Pomocnym w różnicowaniu okazuje się być tak zwany „efekt migotania”.