Badanie światłem spolaryzowanym i niespolaryzowanym
Diagnostyka różnicowa w dermatoskopii
Nowoczesne dermatoskopy pozwalają praktykom przełączać tryby światła spolaryzowanego i niespolaryzowanego. Dwa rodzaje oświetlenia wizualizują różne struktury skóry, podczas gdy konwencjonalna dermatoskopia kontaktowa, tj. ze światłem niespolaryzowanym, jest lepsza do pokazywania struktur powierzchownych (powierzchowny naskórek do strefy połączenia skórno-naskórkowego), światło spolaryzowane jest lepsze do identyfikowania głębszych struktur, np. poziom strefy połączenia skórno-naskórkowego lub górnej skóry właściwej.
Dermatoskopia kontaktowa niespolaryzowana wymaga „sprzężenia” za pomocą płynu. To znacznie ogranicza rozproszone promieniowanie, w sytuacji gdy płytka kontaktowa spoczywa na skórze i zapewnia wyraźny obraz o niewielkich refleksach.
Podczas badania światłem spolaryzowanym nie trzeba nakładać płynu immersyjnego na skórę, ponieważ w tej sytuacji używany jest filtr polaryzacyjny. Zastosowanie obu trybów we współczesnych instrumentach „hybrydowych” jest często pomocne w różnicowym diagnozowaniu różnych chorób. Jest tak, ponieważ w dermatoskopii światło natrafia na różne struktury dając uzupełniające się nawzajem informacje zarówno od światła niespolaryzowanego, jak i spolaryzowanego.
Dermatoskopia ze światłem spolaryzowanym
W trybie spolaryzowanym światło odbite (spolaryzowane) na powierzchni skóry jest blokowane przez filtr polaryzacyjny.
Badanie w trybie oświetlenia spolaryzowanego wzbogaca konwencjonalną niespolaryzowaną dermatoskopię kontaktową, dostarczając dodatkowych informacji – w zależności od problemu. Zależnie od położenia w skórze niektóre struktury można lepiej identyfikować za pomocą polaryzacji, a inne łatwiej rozpoznać bez polaryzacji.
► Powierzchowne białawe struktury ortokeratozy lub niebiesko-białe struktury w strefie regresji czerniaka złośliwego są często przedstawiane dokładniej w trybie niespolaryzowanym. Natomiast struktury krystaliczne i struktury w kształcie rozety w zmianach skórnych można lepiej obserwować w trybie spolaryzowanym jako tak zwane „błyszczące białe struktury”, które są związane z większą ilością kolagenu, a zatem są lokalizowane głębiej. Dzieje się tak często w przypadku diagnozowania raka podstawnokomórkowego. Pomocnym w różnicowaniu okazuje się być tak zwany „efekt migotania”.
► W zmianach barwnikowych z melaniną w strefie połączenia skórno-naskórkowego lub w skórze właściwej (znamiona łączące lub niebieskie), w trybie spolaryzowanym często obserwuje się nieco ciemniejsze odcienie czerni i brązu i czasami większą zmienność wzoru pigmentu.
► Wzory naczyniowe i zaczerwienienia naczyniowe są również często wyraźniej rozpoznawane w polaryzacji, ponieważ naczynia leżą w skórze właściwej i można je badać bez żadnego wpływu na ciśnienie. Może to być pomocne w diagnozowaniu czerniaków amelanotycznych lub o niskiej strukturze.
► Natomiast torbiele rzekome rogów lub jamy rzekomo-pęcherzykowe w rogowaceniu łojotokowym mogą stać się bardziej widoczne bez polaryzacji.
Przełączanie światła spolaryzowanego na niespolaryzowane
Szybkie przełączanie między oświetleniem spolaryzowanym i niespolaryzowanym pomaga w zróżnicowanej ocenie i diagnozie. Na przykład podczas korzystania z dermatoskopu HEINE DELTA 30 lub DELTAone korzystając z wbudowanego przełącznika można wygodnie przełączać z jednego trybu do drugiego. Nie ma potrzeby wymiany płytki kontaktowej. Oświetlenie polaryzacyjne jest automatycznie dostępne po włączeniu urządzenia.
Poniższy film pokazuje „efekt migotania” podczas oglądania raka podstawnokomórkowego, który staje się widoczny podczas zmiany światła niespolaryzowanego na spolaryzowane.
